‍Anita Pouls heeft de hele evolutie meegemaakt: van het prille begin tot het regionale erkende museum dat DE MINDERE vandaag is. Anita was al die jaren als onthaalbediende elke dag trouw op post om bezoekers te verwelkomen en wegwijs te maken en om achter de schermen mee te werken. Proficiat Anita met al je inspanningen voor DE MINDERE, met je 25 jaar op de teller! Een hele prestatie. Maar Anita is helemaal klaar voor de tweede helft van haar carrière, want zo zegt ze zelf ‘al 25 jaar ben ik hier bezig, maar ik ben zeker nog geen museumstuk!’. We hebben een gesprekje met de jubelaris.  

Wanneer is het voor jou begonnen? Anita: ‘12 Maart1998 mocht ik hier aan dit avontuur, dat nu al een kwarteeuw duurt, beginnen. Nu kennen we het museum met z’n mooie ingang, met de foyer, de verschillende ruime zalen, de vaste opstelling en de onthaalbalie, maar toen was het helemaal anders. In de inham van de vaste opstelling waar nu de getuigenissen van paters en de zusters te zien zijn, daar stond mijn eerste bureeltje als onthaalbediende. (Verbaasd) Kan je je dat inbeelden?’

Ondertussen is er dus heel veel veranderd. Vele tentoonstellingen zijn gerealiseerd en nog meer stagiairs zijn gepasseerd. Wat zal je zeker niet vergeten? Anita: ‘Met wel wat heimwee denk ik terug aan de vele fijne samenwerkingen met de paters: het kopieerwerk voor het tijdschrift ‘De Band’ met pater Jan Moriaux, de niet te vermijden computerproblemen met pater Jef Baetens en het minutieus uittypen van de teksten voor de catalogus van de ‘Terra-Sancta-Iconen’ en nog veel meer. Toen ik hier begon waren er nog vele paters en broeders in het minderbroedersklooster actief, maar in maart 2019 hebben ze de poort defintief achter zich dicht getrokken.’

Je hebt in die 25 jaar heel veel mensen gezien. Is er iemand die er tussenuit springt? Anita: ‘Het publiek van DE MINDERE is heel divers. Jong en oud vond en vindt de weg naar het museum. Maar van iedereen is er één iemand die voor altijd een speciaal plekje in m’n hart zal hebben: de pater. En hiermee bedoel ik pater Herman Hansen, de stichter van DE MINDERE. Dankzij pater Hansen ben ik hier tewerkgesteld en samen hebben we veel werk verricht. Zoals bijvoorbeeld het aanvullen van het necrologium - dat ondertussen aan velen z’n diensten heeft bewezen - en vele andere lijstjes met de gegevens van de paters. Ook aan het levensverhaal van pater Herman heb ik vele uren gewerkt. De pater dicteerde dan de geschreven teksten, meestal met een sigaar in de hand - dat mocht toen nog - en ik typte die dan uit. Van een koffiepauze was er dan geen sprake, die kwam er pas als het werk af was. Ja, dat blijven bijzondere en waardevolle herinneringen die ik zal blijven koesteren.’

Welk voorwerp in het museum is jouw het meest dierbaar? Anita: ‘Dit vind ik een moeilijke vraag. Er is hier heel veel dat mij aanspreekt: het schilderij ‘Landschap met kluizenaars’ uit de 17^deeeuw of de kostbare graduale uit de 16^de eeuw. Of zeker ook het kommetje van Franciscus van Assisi. Vorig jaar is Canvas nog hier geweest omhet te filmen. (Het hele verslag vind je via deze link https://canvastv.pageflow.io/canvas-curiosa-het-kommetje-van-sint-franciscus#320497 … ). Ik weet dus niet goed wat kiezen. Mijn computer vind ik bijvoorbeeld ook heel waardevol. Daar staan de vele briefwisselingen met pater Herman en de foto’s van de vele klassen die hier op bezoek zijn geweest op en er zijn ook, last but not least, de documenten van het necrologium in opgeslagen.’

‍Het is precies niet eenvoudig om een voorwerp te kiezen Anita? Kan je er toch ééntje uitpikken? Anita: (Denkt na, maar zegt dan heel gedecideerd) ‘Eén voorwerp heeft mij al die jaren altijd getroffen tot op de dag van vandaag. Dat is de kruisreliekhouder uit de 17^de eeuw die nu in de schatkamer op de eerste verdieping heel mooi staat tentoongesteld. Met de toestemming van m’n collega’s heb ik deze houder heel voorzichtig met tandenborstel en met zacht krijt opgepoetst. Dat vond ik een hele eer om te doen. Want de reliekhouder* zelf bestaat uit (verguld) zilver, koper, email en sierstenen én met een echt stukje hout van het kruis van Christus. Enfin, dat wordt toch gezegd. Dat laat ik over aan de collega’s, zij kunnen een en ander beter inschatten. ‘Ik ben maar de onthaalbediende’ zeg ik altijd. Maar één ding weet ik zeker: die schittering van deze kruisreliekhouder vind ik onnavolgbaar en is op zich al een bezoek aan DE MINDERE waard! In elk geval hoop ik dat nog vele mensen de weg naar het museum zullen vinden. Want de verhalen achter de erfgoedobjecten die hier zijn tentoongesteld zijn voor iedereen, voor jong en oud heel inspirerend. Ik zal in elk geval elke bezoeker van harte welkom blijven heten, ik kijk alvast uit naar hun komst!’

Bedankt Anita en nog vele jaren!

*De reliekhouder is vervaardigd in Brugge en komt van het minderbroedersklooster van Gent. Het werd tentoongesteld in o.a. Genève, Strasbourg, Tallinn en in 1998 zelfs in Lissabon naar aanleiding van de wereldtentoonstelling die er werd georganiseerd.

‍